Η οικονομική στασιμότητα της Ελλάδας

Δέκα χρόνια μετά τη μεγάλη κρίση, η ελληνική οικονομία δεν έχει πετύχει καμιά σημαντική αλλαγή. Κυριαρχείται από υπηρεσίες χαμηλής παραγωγικότητας, κυρίως τον υπερτροφικό τουρισμό, η βιομηχανία είναι μικρή και αδύναμη, ο αγροτικός τομέας πάσχει βαθιά. 

Οι ωφελημένοι είναι οι ολιγάρχες, καθώς και ένα λεπτό στρώμα της ανώτερης μεσαίας τάξης που αποσπά προσόδους από ακίνητα και κερδοσκοπία. 

Για τους πολλούς υπάρχουν οι χαμηλοί μισθοί και η ακρίβεια, που φέρνουν τεράστια μεταβίβαση εισοδήματος από την εργασία στο κεφάλαιο, καθώς πέφτει το διαθέσιμο εισόδημα και εκτινάσσονται τα κέρδη. 

Απαιτείται η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, ώστε να ανέβουν οι μισθοί. Απαιτείται επίσης κρατική παρέμβαση στις μεγάλες εταιρείες που ελέγχουν την αγορά: πλαφόν στις τιμές των βασικών αγαθών, φορολογία των κερδών, διαφάνεια στις τιμολογήσεις και πρόστιμα, περιορισμός του μεριδίου της αγοράς των μεγάλων εταιρειών.

Το κύριο ζητούμενο είναι όμως η δομική αλλαγή της οικονομίας για να βγούμε από το αδιέξοδο. 

Χρειαζόμαστε εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων που θα χρηματοδοτείται από υγιείς τράπεζες με δημόσια ιδιοκτησία και διοίκηση. Το πρόγραμμα αυτό θα είναι προσανατολισμένο στην προστασία του περιβάλλοντος και θα δημιουργεί καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους.

Οι οικονομικές μας προτάσεις για παραγωγική αναδιάρθρωση στηρίζουν την κοινωνική συμμαχία της μισθωτής εργασίας, των αγροτών και των μικρομεσαίων, που είναι η μόνη δύναμη ικανή να χτυπήσει την κυρίαρχο ολιγαρχικό κεφάλαιο και τους υποστηρικτές του.

Δύο πράγματα είναι αναγκαία. Πρώτο, η ανατροπή του μνημονιακού νομικού πλαισίου που μας επέβαλε η ΕΕ. Δεύτερο, η ανοιχτή συζήτηση με τα λαϊκά στρώματα και τους φορείς τους που είναι πηγή γνώσης για την οικονομία.